|
“Eski bir Fransız şarkısında söylendiği gibi “l’amourestl’enfant de la liberte” Sevgi özgürlüğün çocuğudur.
Sevgi özgürlüğün çocuğudur.
Hiçbir zaman zorbalığın çocuğu olmamıştır. E. Fromm
Titanyum plakadan korku metaforu... Sert sancılı yaşam...
Doğum ve öldürmek üzerine ironik, kırılgan bir fay hattı...
Titane insanı beş duyusuyla rahatsız ediyor, mekanikleşmeye karşı muazzam bir dik duruş...
Filmin yönetmeni Julia Ducournau bir röportajında sevme biçimlerinden en idealinin koşulsuzlukla mümkün olduğunu söylüyor. Alexia ve Vincent’ın arasında gelişen,“Üçüncü Türden Yakınlaşmalar", benzersiz, hiç bir kategoriye sığmayan cinsten ve dürtülerin en yalın, en ilkel halleriyle insanın ruhuna, benliğine nüfuz edişi ve onu dönüştürmesi canlı, keskin renklerle görsel bir şölen sunuyor.
Son zamanlarda çok sevdiğim ender filmlerden Titane. Cannes - Altın Palmiye’yi bence neden aldı? Alexia-Adrien karakteri derinlemesine genişliyor ve dikey bir genişleme bu, insanı soluksuz bırakacak kadar sert; ancak eritecek kadar da sıcak ve duygusal, iliklerinize işliyor ve eleştiriye kapalı olacak kadar özgün. Özgünlüğü tamamen yaratıcılık istiyor. Toplumsal kavramlar bu hikayenin katmanları altında eziliyor. Ezilirken kırılan kemik seslerini duyabilirsiniz. Norm dışı kaldığınızı biliyorsunuz seyirci olarak ve bunu hissetmek inanılmaz keyif verici bir ayrıcalık.
Bu filmde şiddetin ele alınış biçimi domatesin ezilip ketçap olması kadar doğal. Merak ediyorsunuz bir sonraki aşamayı, perde perde açılıyor film. Sekanslar muazzam; çünkü anlatı, teknik açıdan sıra dışı ve çarpıcı. Ormanda gezintiye çıkıp, vahşi bir hayvanın size yaklaşıp yaklaşmayacağının bilinemezliğine benziyor.
Bir insanın iyi veya kötü sayılabilmesi için yapabileceği bütün eylemlerin geçersiz kılındığı, sıfıra çekildiği bir bölgede ki -kadınlar toplum tarafından bu bölgeye sürülmüştür- karakterimiz Alexia canının istediği erkeği öldürüyor, canının istediği şekilde dans ediyor. Madem bütün eylemlerimiz sıfıra yakın o zaman koşulsuz her eylem mübahtır. “Body Horror” ötesinde doğrusu estetik algısı olanlar Julia Ducournau sineması izlesin. İnsanlığı, sevgiyi başka boyutta yaşatan orijinal kimlikleri çok tuttum... Adrien sahte kimliğiyle yakalanmış ironiyi de. Kadının doğurmak, anne olmak, eş olmak gibi bütün toplumsal rollerin dışında tutulmasını da... Eril hegemonyanın yıkılmasını da... Her bir şeyden bağımsız sevme kabiliyetini de... Agathe Rousselle oyunculuğunun, Anthony Hopkins oyunculuğu tadında vahşi, içgüdüsel bir o kadar sade -artı feminist oyunculuğunu da... Kendini koruma güdüsünün bir insana her şeyi yaptıracak güçte olmasını da...
Çünkü iki tür insan vardır sadece: doğurunca ölenler ve yaratınca doğanlar.
Titane, evet beyne monte edilebilen bir plaka ve bazılarına bu plaka filmi izleyince takılacak, bazıları da her zamanki gibi kendi anlamsız, mekanik yüzeysellikleri içinde yok olup gidecek.
David Lynch filmlerinden alınan etkiyi veriyor Julia Ducournau filmleri. Önceki filmi Raw, ironi deryası. Bir vegan nasıl yamyam olur? Onu başka bir yazımda ele alacağım. Harekette kalın.
TItan: Simgesi Ti, atom sayısı 22, çok sert, parlak beyaz renkli element ayrıca Satürn uydusu. Bir de Titanlar, Yunan mitolojisine göre efsanevi Altın Çağ’da dünyayı yönetmiş bir tanrı ırkıdır. Okyanus mesela ilk titanlardan biridir. “Okeanos” olarak geçer. Uranus ile Gaia’nın ilk çocuğudur. Transhümanizm çevresinde ele alacak olursak küçük bir elementin bünyede açtığı tahribatı da Alexia’nın metal alaşımlı hamile karnı ve kan yerine içinden erimiş metal akması ve rengarenk özgür fakat aynı ölçüde hapsedilmiş dişiliği, mübalağa ile bizi şenlendiriyor.
» Titane film sayfası |
