Autobot musun Decepticon mu?

Seri filmler söz konusu olunca ikinci film en zor sınavı verendir. İyi gişe yapmış bir öncülün ardından devam kararı çıkmıştır ve seyircinin beklentisini karşılayacak bir senaryo ile ortaya çıkmanız lazım. Aksiyon söz konusu olunca kantarın topuzunu nereye kadar kaçırabilirsiniz bunun hesabını yaparsınız. İkinci film ilkini aşan bir başarıya imza atarsa işiniz kolay üçüncü bir filmde ne yaparsanız yapın ortalama bir gişe ile kendinizi kurtarmanız kaçınılmazdır.
Transformers 3 için Dark of The Moon isminin kullanılacağını ilk duyduğumda nasıl bir ilişki kurulacak diye merak edip durmuştum fragmanı izleyene kadar. Ay’a yolculuğun gizli bir Amerikan planı olarak sunulması fikri güldürmedi bile. Benzeri her türlü saçmalığa zaten hazırdım.
Beni bekleyenin göz alıcı aksiyon sahneleri, dipsiz kuyularda Amerikan militarizmi olduğunu bilsem de bekleyenlerin birinin Megan Fox olması (sadece film için geçerli) gerekliydi ama Fox yerine ortada sadece “dolanan” bir Rosie Huntington-Whiteley vardı. Güzel olmasına belki evet güzel bir kadın ama asıl mesleğinin modellik olduğu gözümüze o kadar sokuluyor ki bir süre sonra bundan rahatsız olmaya başlıyorsunuz. Megan Fox’da önemli sayıda hayran kitlesini güzelliği ve seksapelitesiyle edindi ancak film içindeki duruşu Sam’in yeni sevgilisi Carly’e göre daha işlevseldi sanki. Senaryoya göre filmin ana kahramanı Sam’in yeni kız arkadaşının karşısında daha ezik bir konumda olması gerektiğinden de böyle bir tercih yapılmış olabilir. Lakin ekran karizması denilen şeyden hiç nasiplenmemiş birinin Fox gibi perdede gözüktüğü süre boyunca kendinden başka bir görüntüyü algılatmaya müsaade etmeyen bir aktristen sonra yanlış seçim olduğu aşikar.
Sorunlu olan sadece Fox’un olmaması değil. Filmi izlerken ikinci bir Pearl Harbor vakasını yaşadım. Süre olarak birbirinden otuz dakika farklı olsalar da konseptleri birbiriyle aynı. İlk yarıları boyunca hiçbir halt olmayan iki filmden bahsediyoruz. Bu bir şey olmama vaziyeti salonda esnemeye ve beynin farklı düşüncelere dalmasına sebep oluyor haliyle. Endişe edecek bir şey yok hikaye adına bir şeyi kaçırmıyorsunuz çünkü ortada öyle aman aman bir hikaye yok ama biz zaten aksiyon izlemeye gitmedik mi? Bunu geçecek olursak başka büyük bir sorun bizi bekliyor; filmin asıl eğlence unsuru Sam’in anne ve babası üçüncü filmde yok denecek kadar az sahnede varlar. Olmasalar da olurmuş dedirtecek kadar ileri düzeyde üstelik. Aynı şey ilk iki filmde bariz diyalogları olan Tyrese Gibson’ın da başına gelmiş.
Megan Fox yerine bir aktris konumlanmış peki anne ve baba karakterleri ile Tyrese Gibson’dan çalınan süre nasıl dolduruldu derseniz işte o noktada durmamız gerekiyor. Karşımıza oldukça şaşırtıcı isimler çıkıyor. Patrick Dempsey, Frances McDormand, John Malkovich varolan boşluğu doldurmak üzere filmde görevlendirilmiş. Bu üç oyuncuya itirazımız yok ama oynadıkları karakterlerin filmin üçüncü boyutuna rağmen iki boyutlu kalmaları ve mahrum bırakıldığımız eğlenceyi verecek kadar da perdede varlık gösterememeleri sebepli eldeki malzeme taca atılmakla kalmamış top stadyumun dışına atılmış.
Sona geldiğimizde yetmiş beş dakika beklemenin hakkını veren aksiyon sahneleri, içi boş ve Amerika iyi ki var yoksa haliniz nice olurdu söylemleri ile bir Transformers filminin de sonuna gelmiş oluyoruz. Bundan sonra bir devam filmi gelir mi bilmem ama gelecekse ben ön koşul olarak Megan Fox’u ve anne-baba Witwicky’leri daha çok görmek istediğimi peşinen belirteyim. İş çıkışı yemeğinizi yedikten sonra bir mekana ya da koltuğa sabitlenip, fazla kafa yormayan bir akşam aktivitesi istiyorsanız size önerim en yakın sinemanın yolunu tutun ve bu filmi izleyin.

» Transformers: Ay'ın Karanlık Yüzü film sayfası