Louisa May Alcott’ın Little Women (Küçük Kadınlar) romanı bambaşka ülkelerde ve çok ayrı dönemlerde milyonlarca farklı şekilde hayat bulmuştur.Hırslı kızlar için dünyanın ne şekillerde zor bir yer olduğunu çekinmeden işleyen bu roman bir teselli de sunar: O hırs –dünyanın zincirlerini kıran canlı bir iç yaşam– kendi ödülünü de içinde barındırmaktadır.Bu, ilk olarak çocukken karşımıza çıkan bir kitaptır. Çocukken dünyanın olanakları sınırsızdır ve bu dünyada bizi dizginleyecek hiçbir şey yoktur; genç yetişkinler olarak geri döndüğümüzde ise yetişkinliğin ve toplumun kısıtlamaları kimliğimizişekillendirmeye başlamıştır; ve daha yaşlı okurlar olarak bir kez daha geri döndüğümüzde, genç ve cüretkar olmanın ne demek olduğuna dair acı-tatlı nostaljimiz yeni bir kuşağın o meydan okumayı bizzat deneyimlediklerini görmenin heyecanlı sevinciyle karışır. Kitabın ısrarcı gücü,hayatın çok sayıdaki cazibesi arasında —aile, sanat, para, aşk, özgürlük ve yüzde yüz kendin olup kendi benzersiz hikayeni yaratabilme umudu—mücadele ederken, kişinin kendi olması gerektiğine dair çağrısında yatıyor. Bu son derece kişisel ve capcanlı “Little Women/Küçük Kadınlar”fikri yazar-yönetmen Greta Gerwig’in beyaz perdeye aktarmak istediği şeydi. Gerwig malzemeye Alcott’ın yarattığı muazzam hikayenin ayakları yerden kesen, destansı doğasını yakalama kararlılığıyla yaklaşırken, romanın kahramanlarına hayat veren o dürüst ve kişiye gardını düşürten türdeki duygusal samimiyeti de yansıtmak istedi. Her okur hikayeye kendi kişisel yorumunu ve anlamını katarken, Gerwig hikayeyekendi damgasını vuruyor. Romanın orijinali, iki parça halinde yayımlanmıştı: İlk kısım March kardeşlerin mutlu gençkızlık dönemlerini, ikinci kısım ise yetişkinliğin acımasız gerçeklerini işliyordu. Gerwig, Jo’nun kararlılığının ve özgür ruhunun hikayesini anlatırken,romanı didikleyip iki kısım arasında gidip gelmekle kalmayıp, bir yandan da bu kısımlar arasında doğal bir geçiş ve yeniden yapılanma sağlıyor. Film, zamana dair akıcı yaklaşımı sayesinde, izleyicileribirbirlerinden çok farklı olmalarına rağmen sarsılmaz bir kardeşlik duygusuyla kenetlenmiş March kardeşlerin —mürekkep lekeli, aykırı ve özgür yazar Jo; sevecen, ilkeli, aktris olmak isteyen Meg; hassas, açık yürekli müzisyen Beth; zeki, hevesli ressam Amy— dolu dolu ve karmaşık birer yetişkine dönüşümlerinde rol oynayan anılara, anlara, talihsizliklere ve iradeli eylemlere götürüyor. Ortaya çıkan tablo, oldukları kişilere dönüşmelerini sağlayan şeylere dönüp sevgiyle bakan dört kadının resmidir. Yine aynı tabloda, kadınların gündelik hayatlarının —keşiflerinin, fedakarlıklarının, öfkelerinin; maddi, sanatsal ve evle ilgili kaygılarının— çok önemli olduğu da görülür. Buzdaki bir çatlaktan zamanlaması yanlış bir mektuba kadar, olan bitenlerin pek çoğu sizin kontrolünüzün dışındayken, hayatınızın dizginlerini elinize almak ne anlama gelmektedir? Ve bambaşka hayalleri olan dört kız kardeşe nasıl görünmektedir bu? Alcott’ın zamanında insanların dünyaya bakış biçimini değiştiren cesur sanatçılardan ilham alınan görselliğiyle son derece zengin bir görüntü yelpazesine sahip filmde, Gerwig’in öne çıkardığı sorular bunlardı. Söz konusu sorular modern hissi verse de, aslında hâlâ yolumuza çıkan bu karşıtlıkları irdeleyen Alcott’tı:Para mı sanat mı, sevgi mi kişisel tatmin mi, idealler mi gerçek hayat mı, aileye bakmak mı kendi sesini bulmak mı?

 

Jo March reflects back and forth on her life, telling the beloved story of the March sisters - four young women each determined to live life on their own terms.

Bu sayfada yeralan verilerin tamamı özgün içeriktir. Antrakt Sinema’dan izin almadan tamamı ya da parçası kopyalanamaz, kullanılamaz.